Med tett dass og stormfokk over Nordsjøen

"Vi må få ned genuaen!"

Det er midt på natt, vinden bles 27-28 knop og bylgjene sender i tide og utide våt dusj over mannskapet. Eg står ved roret og ser Kirsti henge vrengt over rekka mens Espen og Lena tek mot ordrar utan protest. Det er 7 timar sidan vi kasta loss i eit nydeleg sommarvarmt Kristiansand, men her sudom Lindesnes er det lite som minnar om slikt. Rettnok hinta metrologisk om vind frå vest, men ikkje verre enn at vi fant det greit å ta fatt på Nordsjøen. Syster mi Lena var med oss for nokre år sidan i 26-fots IF'en då vi havna i liten storm utanfor Læsø og måtte ri bylgjene mot dei svenske skjæra, men for Kirsti og Espen er dette nytt. Stakkars Kirsti tenkjer eg mens eg rorar båten opp mot vinden. Bleik heng ho der borte ved sprayhooden, og med oppblåst redningsvest er ho mildt sagt eit komisk syn. Veit ikkje om det var vesten som svikta eller om det var bylgja som var stor, men under ein kombinasjon av roping på elg og sjøsprut fylte han seg og - pang der sat ho.

Det var under innhalinga at Furlex-trommelen delte seg og banninga verkeleg tok av. "Helvete også! Den tålte det ikke!!" Frå baugen av båten let det eit forferdelig maserall der den halvvegs innsveiva genuaen trommar i vinden. "Vi må få ned fokka før det spjærer!" Karoline kuttar skjøtet og fortset fram i baugen for å dra ned genuaen. Eg kjenner meg litt hjelpeslaus der eg står ved roret og skodar fram i mørkret. Ville helst vore der framme og hjelpt til, men nokon må styre båten. Autopiloten ligg som kjent i papp, og i slikt vèr er det ikkje akkurat sympatisk å putte nybyrjarar bak roret. Det er vel ingen plass på ein seglbåt som er så utsatt som baugen når bylgjene står høge, og eg ropar til Karoline at ho må passe seg og sikre godt. Ho jobbar iherdig og snart er seglet trygt under dekk og stormfokka på veg opp langs kutterstaget.

Eg vil ikkje kalle det mytteri, men kombinasjonen natt, vått, kaldt, vind, spying, bylgjer og sundriven furlex enda fort opp i snakk av typen kanskje vi bør snu? Sjølv om vi visste at kun få nautiske lengre framme venta den sørlege gode vinden, så vart det ingen stor diskusjon. Vi snudde. Etter 5 timar la vi til kai ved Mandal, og 15 timar seinare var atter på kurs mot Skottland - 2 mann fattigare, men ved godt humør! Lena blei med. Ho ville ha meir av desse vestlege vindane utanfor Lindesnes - for dei venta der fremdeles. Men denne gongen var stormfokka på plass, store var reva, kaffen i kanna - og etter 3,5 døgn med 3 timar kuling, 67 timar bris og 14 timar tåke steig Skotland fram. Det gjekk greit sjølv om dassen var tett.